Rainbow in the Dark: The Autobiography - Ronnie James Dio en Mick Wall (2021)

Lezen over het leven van andere mensen is een delicaat geval voor mij want is het leven van de "sterren" zo interessant? Uiteindelijk hebben ze een privé-leven en een werkend leven, waar men vaak, zoals ik, een rigoureuze scheiding hanteert. Privacy is heilig voor mij, van mij mag men weten wat ik toesta dat geweten wordt. Zoiets als je leven op de sociale media storten of dat Big Brother gedoe is een gruwel voor mij.

Vaak is het ook niet interessant om dergelijke boeken te lezen want velen van de artiesten stonden vaak achteraan in de rij toen de hersenen (en gezond verstand) werden uitgedeeld. Ted Nugent, iemand? Ronnie James Dio is altijd mijn favoriete zanger geweest, o.a. bij Rainbow, solo en ook bij Black Sabbath / Heaven & Hell (de Black Sabbath versie met RJD). Hij was een gevoelsmens, op en top professioneel en hoewel zijn teksten vaak de Dungeons and Dragons sfeer inademden, was hij tijdens interviews een ander mens die vaak heel zinnige zaken wist te vertellen. Waarover? Het mensdom, een voortdurende bron van inspiratie.

Bedankt, chris reifert, om deze toe te voegen. Deze staat op mijn verlanglijst. Nostalgisch, ikke?

Zo tragisch was zijn dood toch ook weer niet.

De man is terminaal ziek geworden op de relatief jonge leeftijd van 67, zeer spijtig maar kan altijd tragischer.

Lijkt mij.

Dat tragische is gewoon een letterlijke vertaling van de plot. Waar ik mijn bedenkingen bij heb is of zijn eigen band wel de meest succesvolle onderneming in zijn carrière was. 'Holy Diver' stond weliswaar hoog in aanzien, en doet dat nog steeds, en 'The Last in Line' continueerde het succes maar daarna werd het toch geleidelijk wat minder? Na het vijfde Dio-album, 'Lock Up the Wolves' ging de zanger andermaal de samenwerking met Black Sabbath aan (wat een kortstondig leven beschoren was) en vanaf 2006 voor een langere tijd als Heaven & Hell.

Ah ja, Ronnie James Dio, ben er groot mee geworden maar had in de jaren 70 nog geen flauw benul dat de zingende kikker uit de videoclip van 'Love Is All' de stem van Dio was. Pas in '84 kwam er enig benul toen ik er met 'The Last in Line' inrolde en Rainbow begon te ontdekken.

Sir Spamalot graag gedaan deze toevoeging en Ted Nugent ben ik niet onbekend mee.

Ik heb deze met plezier gelezen:

Ronnie James Dio: A Biography of a Heavy Metal Icon - James Curl (2018) en ben wel benieuwd wat dit werk nog toe gaat voegen?

Een aantal maanden geleden had ik aangegeven dat deze op mijn verlanglijst stond, een aantal weken geleden had ik hem besteld en in goed drie leessessies heb ik dit boek kunnen uitlezen van mijn favoriete zanger die in 2010 overleed.

Natuurlijk begint zijn biografie in zijn jeugd hoewel je daar opnieuw niet zijn exacte geboortedatum gaat zien, iets waarover hij zelf bij leven geheimzinnig deed, en ik heb genoten van een goed verteld verhaal met vaak grappige maar ook tragische anekdotes in zijn vijf muziektijdvakken: de begintijden in kleine bandjes, Elf, Rainbow, Black Sabbath en solo in zijn eigen groep Dio. Zijn vader verplichtte hem om een instrument te leren en het werd de trompet, waardoor hij zijn ademhaling leerde beheersen, de fenomenale stembanden kwamen later.

Rode draad in dit verhaal blijft toch de persoonlijkheid van Ronald James Padavona: een sterke werkethiek en professionaliteit, het grote belang van ware vriendschap zelfs in een wereld van haaien die de "Music Business" heet met zijn "Record Companies", het willen investeren in tijd en contact met de fans, die voortdurende drive. Hoewel vruchtbare professionele relaties met topgitaristen als Ritchie Blackmore (Rainbow) en Tony Iommi (Black Sabbath) later op de klippen liepen, deels door ego, deels door verboden middelen, spreekt hij toch met een zekere genegenheid over zijn ex-collega's. Zijn eerste gitarist bij Dio, Vivian Campbell, komt er veel bekaaider vanaf, waarbij RJD zich toch gevoeliger toont om gebrek aan respect voor de financiële risico's die hij toen moest nemen terwijl Campbell een groter stuk uit die taart verlangde.

Bij het lezen van dit boek is het toch opletten voor het volgende. Vermits dit boek niet af was ten tijde van zijn overlijden, werd na het Rainbow era ook gebruik gemaakt van interviews met zijn echtgenote & manager Wendy Dio en het verhaal "vervolledigd" door muziekjournalist Mick Wall.

Waarom staat "vervolledigd" in voorgaande alinea tussen aanhalingstekens? Ronnie James Dio kreeg eind november 2009 de diagnose maagkanker die te behandelen was, maar hij stierf op 16 mei 2010 in Houston, Texas. Het verhaal in dit boek eindigt midden de jaren tachtig, na de toer voor het derde album Sacred Heart uit 1985 en na het live minialbum Intermission uit 1986, maar of er ooit een vervolg komt? Toch een kleine domper / anticlimax, er valt immers nog best veel te vertellen over zijn latere Dio albums én zijn hernieuwde samenwerking met Geezer Butler en Tony Iommi, niet onder de naam Black Sabbath maar onder Heaven & Hell. Het heeft niet mogen zijn.

Idd; bijvoorbeeld mijn oudste zoon overleed in 2013, nog maar 16 jaar oud. Of één van de zoons van muziekartiest Nick Cave: 15 jaar bij zijn dood in 2015.

Of de zoon van Robert Plant die op vijfjarige leeftijd overleed terwijl hij in de USA op tournee was in 1977. Neemt niet weg dat het ook tragisch is dat je vader dood neervalt op zijn 68e en het voor Wendy Dio aannemelijk tragisch genoeg was haar echtgenoot te verliezen. Alle eerbied naar degenen met overledenen uit de eerste graad maar laten we het vooral over de inhoud van het boek hebben, of dan wel het werk dat Ronnie James Dio ons nagelaten heeft, het is een letterlijke vertaling van de plot waar de synopsis mee opent.